Το τρενάκι γυρνούσε
φωτισμένο The little train travelled illuminated
και αχνό στον αέρα and ghostly in the air
κάτω η θάλασσα μ’ ένα
καράβι the sea right below with one ship
το φεγγάρι πιο πέρα. and the moon a little further away.
Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες I remember you often wore
ένα
άσπρο φουστάνι a white dress
Σε κρατούσα απ’ το
χέρι I would hold your hand
ότι ζούμε μου λες (and) you would tell me what we have
δε
μου φτάνει is not enough for me
Στα τραγούδια που
λέγαμε οι δυο μας In those songs the two of us used to sing
οι φωνές χαμηλώσαν the voices lowered
Χαραγμένη καρδιά στο
παγκάκι The heart carved on the bench
που μετά την προδώσαν was then betrayed
Μια φορά μου `χες πει, δε μπορεί Once you had told me, it can't be
θα το νιώσανε κι
άλλοι others must have felt it too
πριν το τέλος πως
μοιάζει η σιωπή that just before the end the silence resembles
σαν αγάπη μεγάλη a big love
Κι εγώ που ζω για
πάντα εδώ And I, I who will always be here
κι όλο φεύγω I keep walking out
το τέλος πριν να δω before I see the end
Κάθε νύχτα που
περνάει Every night that goes by
γυρίζω ξανά I come back
σκοτάδι γίνομαι I become one with the darkness
και παραδίνομαι στο ρυθμό σου and I surrender in your rhythm
που
καίει ακόμα αυτό το σώμα that still burns this body
που
μένει which still remains
χρόνια χωρίς σκιά years after years without a shadow
Κάθε νύχτα που
περνάει σαν ταινία Every night that goes by like a movιe
κι ό,τι ζήσαμε
προβάλλεται everything we lived is projected
με φόντο την πλατεία with the square in the background
Κάθε νύχτα που
περνάει, πάντα εδώ Every night that goes by, always here
Κι όλο φεύγω πριν
μείνουμε μόνοι And I keep on walking out before we stay alone
το τέλος μη δω.. so that I don't see the end..
Σιδερένια η σκάλα The staircase was made of iron
και μου `λεγες θα
μείνουμε λίγοι and you kept telling me a few of us will be left over
πήρε η νύχτα να
πέφτει βαθιά the night was set to fall deeply
κι ο αέρας με πνίγει and the air is suffocating me
Μηχανές ξεχασμένες κι
αδέσποτες Machines forgotten and stray
στο δρόμου τη σκόνη at the dust of the street
Σκέψου να ’ταν το
πάτωμα ασπρόμαυρο Imagine if the floor was black and white
και να `σουν το πιόνι and you were the chess piece
Μια φορά μου `χες πει, δε μπορεί Once you had told me, it can't be
θα το νιώσανε κι άλλοι others must have felt it too
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή that just before the end the silence resembles
σαν αγάπη μεγάλη a big love
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ And I, I who will always be here
κι όλο φεύγω I keep walking out
το τέλος πριν να δω before I see the end
Κάθε νύχτα που περνάει Every night that goes by
γυρίζω ξανά I come back
σκοτάδι γίνομαι I become one with the darkness
και παραδίνομαι στο ρυθμό σου and I surrender in your rhythm
που καίει ακόμα αυτό το σώμα that still burns this body
που μένει which still remains
χρόνια χωρίς σκιά years after years without a shadow
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Every night that goes by like a movιe
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται everything we lived is projected
με φόντο την πλατεία with the square in the background
Κάθε νύχτα που περνάει, πάντα εδώ Every night that goes by, always here
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι And I keep on walking out before we stay alone
το τέλος μη δω.. so that I don't see the end..
